1995 yılında hem ‘Dert Değil’ müziğiyle hem de bu müziğe çektiği kliple ismini duyuran müzikçi Metin Arolat, Armağan Çağlayan’ın YouTube’da yayınlanan ‘Dur Bi Dinle’ isimli programına katıldı.
Ağabeyinin vefatının kendisi ve ailesi için çok büyük travma olduğunu anlatan ünlü müzikçi, “Büyük bir travma yaşadım. Hâlâ da her gece konuşmadan uyuyamam ağabeyimle” dedi.
AĞABEYİMLE HER GECE KONUŞMADAN UYUMAM’
Tarkan, Demet Sağıroğlu ve Hadise üzere ünlü müzikçilerin birçok klibine direktör olarak imza atan Arolat, hayatının en büyük dramını şu sözlerle anlattı; “Çok büyük bir travmaydı ağabeyimi kaybetmem. Büyük bir travma yaşadım. Hala da her gece konuşmadan uyuyamam ağabeyimle. Zira benim bildiğim o yaşa kadar ben şımarık bir kardeştim, geç de doğmuşum.”
“Ağabeyim üniversitede okuyordu, ben üniversiteye yeni başlamıştım. Annemle ağabeyim ortasında şu konuşmaya bile şahit olmuştum: Annem diyor ki ağabeyime, ‘Ya Demir, Metin artık okula başladı. Bir tane spor ayakkabı varmış, markasını da bilmiyorum.”
“O vakit Türkiye’de markalı şeyler yok, Amerikan pazarında görmüşüm. Okula da başlamışım, bakmışım milletin üstünde bir şeyler var. Ağabeyim demiş ki ‘Anne bu ay ben yönetim edeyim arkadaşlarımı. O artık yeni başladı üniversiteye, ister o denli şeyler. Bana para yollamayın, Metin’e ayakkabı alın’ Burada benim şımarıklığım var, ‘Ayakkabı geliyor!’ olmuştum.”
“AĞABEYİM BENİM İÇİN İDOLDÜ”
“Fedakarlık yapıldığını sonradan şey yapıyorsun. Sonra şuna dönüşmüştü ağabeyim benim başımda: Ben hayatta bir şey yapamazdım ki. Ağabeyim ne yaparsa hayatta ben onu yapacaktım. Bir de idoldü benim için. Çok şey kaldım o gidince, hayata hiç bakmamışım, ne olacağımı düşünmemişim.”
“Bir de ağabeyim ölünce, çok sevinçli bir aile düşün, bir anda herkes, babam odada ağlar, yas konutu, kasvet konutu, senelerce sürdü bu. Aslında babam da gerisinden vefat etti, beyninde ur oluşmuş. Bir anda mahvoldu herkes, ben oradan kaçmak istedim.”
“10-15 GÜN LAPE’DE YATTIM”
Arolat, basında intihar ettiğine dair haberlerle ilgili olarak, “İntihar değil, depresyona girdim natürel ki. Ağabeyimi, babamı art geriye kaybettiğim periyotları hala üstümden atamadım.
“Depresyon dediğim oydu; bayağı kendimi kapadım, altı ay konuttan çıkmadım, altı ay tıraş olmadım, duş almadım. Ve bunu anneme de fark ettirmek istemedim.”
“YETENEK İMTİHANINI BİRİNCİLİKLE KAZANDIM”
“Üniversite imtihanına girdiğimde, ben Hoş Sanatlar’da okumak istiyorum, sinema televizyon kısmında, ilgim var diye. O sene birinci kere puanla aldılar ve çok yüksek bir puanla. Hatta benim birinci tercihim o, ikincisi dişçilik. O denli bir puan ki, düşün, ikincisi dişçilik.”
“Rahmetli ağabeyim yapmıştı benim sıralamamı. Hoş sanatları istiyorum, onlar da hiç o denli bir şey düşünmüyorlar. Baba bankacı, ağabeyim işletmede okuyor Hacettepe’de. Neye ilgim olduğunu bilmiyorlar, ben de bilmiyorum.”
“İşletmeye girdim, ikinci sınıfta tekrar girdim, yetenek imtihanına dönmüştü o vakit. O vakit birincilikle kazandım ancak o ortada ağabeyimi kaybettim trafik kazasında. Ailecek perperişan durumdayız.”
“Annemler dediler ki ‘Oğlum, sen bu okulu bitir, son iki senesindesin.’ Bilmiyorlar ki ben hiçbir imtihana girmemişim, okuldan atılmışım. Hiç alakam yok. Matematik sıfır bende. İlgim olmayan da sayısal taraflar; sayısal şeyler, para… Ben yalnızca müzik, görsellik, çocukluktan gelmiş. Öbür iki senede de kopya çekerek bütün okulu bitirdim.”